In de grote hoeveelheid muziek, die jaarlijks op ons afkomt, was het ons, eerlijk gezegd, een beetje ontgaan, maar het blijkt een feit te zijn dat Rachel Harrington, die ons jaren geleden compleet omver blies met haar “The Bootlegger’s Daughter”-plaat, ruim acht jaar verdwenen is uit het circuit van tourende en spelende muzikanten. Daar blijkt meer dan één gegronde reden voor geweest te zijn: Rachel werd serieus ziek, bleek bloedarmoede te hebben en had meerdere jaren nodig om terug op krachten te komen. Haar grootmoeder werd ziek en stierf uiteindelijk, maar Rachel was één van de vrouwen uit de familieclan, die tot het laatste moment bij haar ziekenbed waakten. In de tussentijd, en mede als deel van een therapie, was ze op ’s mensen edelste vriend, het paard, gevallen: ze redde er twee van het slachthuis en had maanden nodig om één ervan, dat compleet verwilderd was, herop te voeden.

Heilzame therapie, me dunkt: elke dag buiten, met je voeten in de modder en de modder in je laarzen, maar in ruil krijg je wel echt contact met de natuur, met je omgeving en met jezelf. Op Rachel had het alvast een heilzame werking, want in die periode nam ze haar gitaar opnieuw ter hand en begon ze te spelen en te schrijven. De titel van de plaat verwijst naar die periode, maar paarden zijn niet het enige onderwerp, waar ze in deze elf nieuwe songs over zingt…

Oorlog is er ook een en dat kwam naar boven in de periode dat haar Oma ziek was en in het ziekenhuis lag, bracht Rachel de nachten die zie niet aan het ziekbed zat, door in het lege huis van die Oma en zo vond ze er op een dag een hele doos vol brieven die haar oom, een Vietnam veteraan, tijdens zijn verblijf in Vietnam, gekregen had. De oom in kwestie pleegde na zijn terugkeer zelfmoord en “Mekong Delta” is de song waarin Rachel met heel dat verhaal afrekent. Ook “The Barn” Handelt over oorlog, al was de aanleiding hiervoor de herinnering aan haar mama’s jeugdliefde, die in Vietnam stierf en het in rockabilly-arrangement gegoten “ Drop Zone” os voorzien van een zogeheten “public domain” tekst, die Rachel haalde bij de marcherende legereenheden.

Nog een hoofdthema op deze hoogst persoonlijke plaat is “verslaving”: Rachel zelf was lange tijd aan de drank -het lot van menige toerende artiest-, een bevriende muzikant stierf aan een overdosis -daar kwam “Gave it All Away” uit voort- en haar broer is behept met een drugsverslaving, wat dan weer de aanleiding was voor “Save Yourself”. Rachels eigen aanrandingservaring van toen ze pas acht was, leverde nu de prachtsong “Child of God” op en een mens zou dan geneigd zijn te denken dat alles op de plaat over kommer en kwel handelt, maar dat is niet zo: Rachel blijkt opnieuw de liefde gevonden te hebben en schrijft daar een paar heel mooie songs over, die de plaat mooi in evenwicht brengen.

De hele tijd zit je als luisteraar aan Guy Clark te denken, niet alleen vanwege de rake teksten, maar ook vanwege de manier waarop veel van de songs gezongen worden. Dat lijkt niet toevallig te zijn, want één van de nummers, “Susanna” is aan Guy’s sterke wederhelft gewijd en samen met Mandolin Hooper geschreven. Andere assistentie op de plaat komt van onder andere Lloyd Maines, fiddler Eamon McLoughlin, Laura Veirs en Casey Neill. Nu ik de plaat zo’n keer of tien beluisterd heb, weet ik het wel ongeveer zeker: Rachel Harrington is helemaal terug en daar kan ik alleen maar verschrikkelijk blij om zijn.

(Dani Heyvaert)